Dziennik Astleya

  Siedziałem nad samym brzegiem rzeki, bosy. Rwące, przeźroczyste fale łaskotały mnie w stopy. Plecy oparłem o skarłowaciałe drzewko oliwne, tuż przy niewysokim załomie skalnym, dość dużym jednak, by woda lekko parowała.

 -Zaryzykować, czy nie? – mruknąłem jeszcze raz pod nosem.

 -Jeśli jeszcze dłużej będziesz obracać tę przeklętą drachmę w palcach, to wytrzesz wzory- zapiszczał jakiś głos za moimi plecami. Też na początku myślałem, że Charon będzie mieć głos… No nie wiem... jak Lord Vader? Nic z tego. Przewoźnik piszczał jak gryzonie z „Alvin i wiewiórki”. Sięgnąłem do kieszeni po Świetlik. Jarzył się zielonkawym światłem, jak zwykle, gdy Charon przemawiał. To, że w ogóle mógł się odzywać kiedy zechciał, było niesamowicie frustrujące. Ale od początku.

 Gdy plan odzyskania matki- ten szalony, niemoralny plan, impuls- kształtował się jeszcze w mojej głowie, nie byłem pewien, czy przewoźnik mojego ojca jest po prostu nieśmiertelny, czy wlicza się do bóstw. Na pewno jednak z łatwością mógł się pozbyć natrętnego herosa. Charon był martwym punktem mojego planu, nie przeszedłbym obok niego do podziemia. To Sharon wspomniała mi o Świetliku. Wygląda jak czarny, owalny kamień, a choć ciężki, jest w środku pusty. Można w nim uwięzić duszę, w rodzinie Sharon był rodową pamiątką. Dziewczyna wspomniała mi o tym przy jednej z naszych licznych rozmów, a, choć wiedziała o tym, że chcę przywrócić matce życie i rozumiała to, unikaliśmy tego tematu. Na początku żadne z nas nie wiązało Świetlika z moimi planami, ale w pewnym momencie doznałem olśnienia i po prostu ją o niego poprosiłem. Nie powiedziała nic, tylko wyłowiła przedmiot ze skrytki pod obluzowaną deską w podłodze. Oparła czoło na moim ramieniu, ścisnęła lekko za łokieć.

  -Jeśli nie będziesz na siebie uważać, skopię ci tyłek. Tak?

 Nie wiem, kiedy zaczęliśmy rozumieć się bez słów. Cieszyłem się jednak, że nic nie musiałem jej tłumaczyć. Jakimś cudem pojęła, że tej nocy opuszczę Obóz Herosów, że właśnie się żegnamy i że mam zamiar porwać tego całego Charona, który zamknie się w Świetliku- i nie będę w stanie go wyjąć.

 Ze złości cisnąłem drachmę w wodę.

 -Głupiś... - skomentował Charon.

 - Też chcesz popływać? – warknąłem.

 Zaczął ględzić coś o tym, jaki jest istotny w mojej sprawie i że nie mogę go stracić. Nie słuchałem go. Jeśli nie wydostanę Charona, a bogowie nie zgodzą się na mój układ, Obozy i wszystko co istnieje zniszczy Nyks. Albo też po prostu mnie znajdą, wyślą na Pola Kary, a Charon wróci do Podziemi. Sharon się oberwie.

 Z drugiej strony, gdybym teraz wrzucił Świetlik do Małego Tybru, nikt nigdy nie namierzyłby Charona, przez co zmalałaby szansa, że mnie znajdą. A Nyks zniszczy świat, zaczynając od Obozów. A Sharon się oberwie.

 Najlepszym wyjściem byłoby poddanie się, ale wtedy nie uwolniłbym matki, a mój bilecik w jedną stronę do czeluści Hadesu nadal byłby aktualny. Z drugiej strony jeden heros za cenę świata to niezła umowa. 

 Nagle do głowy przyszedł mi pewien pomysł... Niezły pomysł. Na Zeusa, wspaniały! Plan kreślił się w moich myślach coraz wyraźniej, choć tak naprawdę do obmyślenia było niewiele. Przeciwnie. Wyrwałem kartkę z kołowego notatnika, który nosiłem w wewnętrznej kieszeni prochowca. Zacząłem pisać.

---

To nie jest najlepsza rzecz, jaką napisałam XD Ale chodziło głównie o Świetlik (boże, od dawna mnei gryzło to, JAK Astley tego dokonał i musiałam coś napisać, a pomysł zaczerpnęłam z Kronik Obdarzonych) i moje dzikie plany z Rejczi (Shailiene/Eren) i tudzież Firnen (Tanar/Arin). Dziewczyny, czyńcie honory ;p

~Eller